Ουρολιθίαση σε σκύλο
Οι σκύλοι περισσότερο από τις γάτες, και τα θηλυκά ζώα περισσότερο από τα αρσενικά, είναι δυνατόν να παρουσιάσουν ουρολιθίαση, κοινώς πέτρες που τραυματίζουν ή φράζουν τις ουροφόρες οδούς, με σοβαρές συνέπειες για τους μικρούς αθώους φίλους μας.
Οι ουρολιθιάσεις είναι νόσοι του ουροποιητικού συστήματος, χαρακτηριζόμενες από το σχηματισμό ουρολίθων μέσα στις ουροφόρες οδούς, τις οποίες τραυματίζουν ή εμφράσσουν. Εκδηλώνονται, αρχικά, με διαταραχές της ούρησης και με μικροσκοπική ή μακροσκοπική αιματουρία, στην εξέλιξή τους όμως μπορεί να απολήξουν σε σοβαρές βλάβες των νεφρών και των ουροφόρων οδών.
Οι ουρολιθιάσεις προσβάλλουν όλα τα ζωικά είδη και τον άνθρωπο. Ειδικότερα στο σκύλο αποτελούν συχνό νοσολογικό πρόβλημα, αφού μπορεί να αφορούν το 0,4% έως το 2,8% των περιστατικών. Αντιθέτως, στις γάτες οι ουρολιθιάσεις είναι πολύ σπανιότερες, ενώ υποφέρουν συχνά από το αποκαλούμενο ουρολογικό σύνδρομο.
Περιστατικά έχουν αναφερθεί σε όλες τις φυλές και ηλικίες, και στα δύο γένη. Εν τούτοις φαίνεται ότι ορισμένες φυλές σκύλων είναι ιδιαίτερα ευπαθείς, όπως οι Miniature Schnauzer, Cocker Spagniel, Dalmatian, Yorkshire Terrier, Dachshund, Shih tzu και τα Miniature Poodles.
Σε ό,τι αφορά στο γένος, τα θηλυκά προσβάλλονται συχνότερα από τα αρσενικά. Οι παραπάνω παρατηρήσεις κατά τόπους διαφοροποιούνται σημαντικά και ιδίως σε ό,τι αφορά στους διάφορους τύπους ουρολίθων που συναντιούνται. Η αντιμετώπιση των ουρολιθιάσεων παρουσιάζει αρκετές δυσκολίες, ενώ συχνά αυτές υποτροπιάζουν, γεγονός που αυξάνει τη σημασία τους στην κλινική πράξη.
Οι ουρόλιθοι αποτελούν μια σύνθετη, καλά δομημένη και όχι τυχαία συσσώρευση κρυστάλλων διαφόρων οργανικών και ανόργανων ουσιών, των λιθογόνων κρυσταλλοειδών ουσιών, γύρω από μια οργανική ύλη η οποία καλείται θεμέλια ουσία.
Οι κρυσταλλοειδείς ουσίες φυσιολογικά υπάρχουν σε μικρές συγκεντρώσεις στο ούρο και είναι διαλυμένες σε αυτό. Μπορεί να είναι ανόργανες ή οργανικές ενώσεις και κυρίως άλατα αυτών, μικρού μοριακού βάρους. Η θεμέλια ουσία αποτελείται από οργανική ύλη μεγάλου μοριακού βάρους, όπως βλεννοπρωτεΐνες, σφαιρίνες, αλβουμίνη και την αποκαλούμενη θεμέλια ουσία Α, που είναι μια πρωτεΐνη φτωχή σε υδροξυπρολίνη, ενώ η ακριβής σύνθεσή της δεν είναι γνωστή.
Η θεμέλια ουσία μπορεί να αποτελεί έως και το 5% της μάζας του ουρόλιθου, ενώ το 95% και πλέον αποτελείται από κρυστάλλους. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι ορισμένοι τύποι ουρολίθων (οξαλικό Ca) μπορεί να σχηματιστούν και χωρίς την παρουσία θεμέλιας ουσίας.
Σε κάθε ουρόλιθο διακρίνουμε μακροσκοπικά τον πυρήνα και το περίβλημά του. Η σύνθεση αυτών μπορεί να ταυτίζεται ή να διαφέρει. Ακόμα, το περίβλημα διακρίνεται παραπέρα σε στοιβάδες, οι οποίες επίσης μπορεί να έχουν την ίδια ή διαφορετική σύνθεση.
