Έρευνα: Γιατί τα σκυλιά έχουν εμμονή με τα κόκκαλα ;
Τη μεγάλη αγάπη των σκύλων για τα κόκκαλα κατάφεραν να εξηγήσουν ερευνητές από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας...
Όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, που μελέτησαν το γενεαλογικό δέντρο των σκύλων, η ζωή σε κοπάδια και το ομαδικό κυνήγι πριν πολλά χρόνια σταδιακά επέφερε πολύ σημαντικές αλλαγές στο διατροφολόγιο των τετράποδων.
Ειδικότερα οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι πριν οχτώ εκατομμύρια χρόνια τα σκυλιά άρχισαν να ζουν ομαδικά για να κυνηγούν μεγαλύτερα θηράματα και η σταδιακή εξέλιξη των σαγονιών τους τα κατέστησε «υπερσαρκοφάγα».
Στο πλαίσιο της έρευνάς τους οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Joao Munoz-Doran, δημιούργησαν το γενεαλογικό δέντρο των σκύλων, το οποίο τους βοήθησε να καταλάβουν περίπου πότε εξελίχθηκε κάθε είδος αλλά και πώς ο τρόπος ζωής και ο οικότοπος του κάθε είδους επηρέασε το σχήμα του κρανίου του.
Συγκεκριμένα: «Συγκρίναμε είδη που έχουν εντελώς διαφορετικό διατροφολόγιο και τα κατατάξαμε σε σαρκοφάγα, υπερσαρκοφάγα και παμφάγα», δήλωσε ο δρ. Munoz-Doran.
Εξετάζοντας τα υπερσαρκοφάγα, στα οποία περιλαμβάνεται ο κοντινότερος συγγενής του οικίστου σκύλου, ο γκρίζος λύκος, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι δυνατοί μύες των σαγονιών και τα κοφτερά δόντια των σκύλων άρχισαν να αναπτύσσονται όταν τα ζώα ξεκίνησαν να κυνηγούν σε αγέλες.
Συγκεκριμένα: «Πριν οχτώ εκατομμύρια χρόνια άρχισαν να σχηματίζονται ανοιχτοί οικότοποι στην Ασία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Στους ανοιχτούς οικοτόπους τα μεγάλα θηράματα ζουν σε αγέλες για να προστατευτούν καλύτερα από τους κυνηγούς», εξήγησε ο δρ. Munoz-Doran.
Ως εκ τούτου, στα πεδινά ο μόνος τρόπος για να πιάσουν το θήραμά τους οι σκύλοι ήταν να συνεργαστούν.
Με την πάροδο των χρόνων και έπειτα από πολλές γενιές ομαδικής συμβίωσης το κρανίο των σκύλων άρχισε να αλλάζει, απέκτησαν μεγαλύτερα δόντια και πιο δυνατά σαγόνια για να κυνηγούν καλύτερα το θήραμά τους. Τα χαρακτηριστικά αυτά πέρασαν από γενιά σε γενιά.
Συγκεκριμένα: «Ανέπτυξαν μεγάλη δύναμη στους μύες τους, ειδικά σε αυτούς που κλείνουν το στόμα. Επίσης απέκτησαν κόκκαλα με μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο λύγισμα, ώστε να αντέχουν τις μηχανικές πιέσεις που προκαλούνται όταν ο σκύλος δαγκώνει το θήραμα και με την πάροδο του χρόνου τα σκυλιά προσαρμόστηκαν να είναι υπερσαρκοφάγα», ανέφερε ο δρ. Munoz-Doran.
Σε αυτό το πλαίσιο ο ερευνητής εξήγησε επίσης ότι οι σημερινοί οικόσιτοι σκύλοι έχουν πολύ καλούς εξελικτικούς λόγους για να ευχαριστιούνται όταν μασούν κόκκαλα, διευκρινίζοντας πως διαθέτουν όλα τα απαραίτητα εργαλεία για κάτι τέτοιο.
